6 juni 2022
“Carpe Diem, pluk de dag.” Maar wat dacht je van werk en school, als er na iedere werkdag dingen op je wachten die helemaal niet zo leuk zijn, dat je er, ook al is er een (zieke) partner thuis, eigenlijk alleen voor staat, dat na jouw werk nog een hele werkdag op je te wachten staat? Dan mag je best eens denken: “Fuck Carpe Diem.” Want het leven is geen “Sound of music.” In het begin, toen Paul pas ziek was, voelde ik me daar schuldig over, durfde ik geen ruzie te maken; We moesten er toch ondanks alles iets moois van maken? Dat deden we ook! Maar heel eerlijk, ik vond dit Carpe-Diem-Life fucking zwaar. Voor de buitenwereld leek het of we het ondanks alles goed voor elkaar hadden. Dat was ook wel zo; We verschenen op feestjes, met een altijd goedlachse Paul, deden dingen die andere gezinnen ook deden. Maar om dat te verwezenlijken, ging er een hele planning aan vooraf. Een planning die er voor zorgde dat ons leven toch leuk en leefbaar was, maar een tewerkstelling die de buitenwereld niet ziet. Pas toen we een weekend met onze beste vrienden naar Zeeland gingen, werd voor hen pas echt duidelijk, hoe beperkt en zwaar ons leven was. Daar schrokken ze wel van! Terwijl we met hen toch echt al heel wat uren samen hadden doorgebracht. Maar nu pas maakten ze het van heel dichtbij mee. Want hoe goedbedoeld ook, degenen waar wij ontzettend veel steun aan hadden/hebben, gingen toch altijd weer naar huis, naar hun iets minder bezorgde leven. Niemand zag alles. Dat ging natuurlijk ook niet, misschien wilden we dat ook niet, we wilden juist veel in eigen hand houden. Maar dat maakte wel dat ik dacht “Fuck Carpe Diem.” En weet je, dat mag!
Toch kreeg/krijg ik complimenten dat ik ondanks alles altijd zo positief in het leven sta. Dat komt denk ik door mijn levensmotto: “𝙌𝙪𝙚 𝙎𝙚𝙧𝙖 𝙎𝙚𝙧𝙖” Ik zie wel hoe het leven loopt en dient zich iets onverwachts aan, dan zullen we ook daar wel weer mee dealen. Ik ben niet (meer) zo makkelijk uit het veld te slaan.
𝙁𝙪𝙘𝙠 𝘾𝙖𝙧𝙥𝙚 𝘿𝙞𝙚𝙢, 𝙡𝙞𝙚𝙫𝙚𝙧 𝙌𝙪𝙚 𝙎𝙚𝙧𝙖 𝙎𝙚𝙧𝙖? 𝘿𝙈 𝙢𝙚 𝙜𝙚𝙧𝙪𝙨𝙩
Liefs Bianca