Bianca’s man overleed aan een hersentumor, nu helpt ze anderen in hun rouwverwerking
In 2010 sloeg het noodlot toe: de vage gezondheidsklachten die Bianca’s man had, bleek een hersentumor te zijn. Vijf jaar lang leefden zij en hun jonge kinderen tussen hoop en vrees, totdat hij overleed. Er was verdriet, natuurlijk, maar door rouwverwerking ging het al snel relatief goed met het gebroken gezin.
En dat is niet zomaar, want als leerkracht hield Bianca zich al jaren bezig met rouwverwerking bij jonge kinderen. Ze communiceerde open met haar kinderen en liet het verdriet toe op de juiste momenten. Deze aanpak was niet alleen fijn voor henzelf, maar ook voor de omgeving.
Het was de reden waarom ze, na een lange periode wikken en wegen, besloot om fulltime rouwcoach te worden. Anderen begeleiden in hun verdriet en handvatten bieden die de verwerking net iets makkelijker maken, dat was Bianca’s doel. Met haar eigen verhaal en verlies in haar achterhoofd helpt ze anderen die ook iemand verloren.
Bianca’s man overleed aan een hersentumor
„Slechts tien weken nadat mijn jongste dochter werd geboren, ging het niet goed met mijn man. Ik dacht dat de klachten bij een burn-out pasten, maar eenmaal bij de huisarts werden we met spoed doorgestuurd. Twee dagen later konden we al terecht bij de neuroloog.
Achteraf gezien weet je dan eigenlijk al hoe laat het is, want normaal zijn er lange wachttijden. Er bleek een tumor in zijn rechter hersenhelft te zitten die er zo snel mogelijk uit moest. Vier dagen later werd hij geopereerd.
Hoewel de operatie in eerste instantie goed leek te zijn gegaan, kregen we een paar weken later alsnog slecht nieuws. De tumor bleek toch kwaadaardig en er zat nog een deel op de hersenstam dat niet weggehaald kon worden. Hoe slecht het nieuws ook was, we communiceerden er naar onze dochters open over.
De jongste was pas tien weken oud, maar de oudste was op dat moment twee en begreep goed dat papa ziek was.
Dat we hier eerlijk over moesten zijn, wist ik dankzij mijn werk als leerkracht. Toen ik afstudeerde, schreef ik een werkstuk over rouw en verlies bij kinderen. Wat was de beste manier om hier als ouders over te communiceren? Dat ik mijn onderzoek een paar jaar later bij mijn eigen kinderen moest toepassen, had ik nooit verwacht.
Tussen het eerste slechtnieuwsgesprek en het overlijden heeft uiteindelijk nog vijf jaar gezeten. In de zomer van 2015 overleed hij aan zijn ziekte. Nog eens een paar jaar later, in 2022, kwam het moment dat ik besloot om fulltime rouwcoach te worden.
Handvatten voor verwerking
Op dat moment stond ik nog altijd voor de klas, maar ik besefte dat ik meer dan dat kon bieden. In de jaren daarvoor vroeg mijn omgeving zich regelmatig af hoe ik de rouwverwerking had aangepakt. Ondanks het grote verdriet ging het namelijk heel goed, zowel met mij als met onze kinderen. Ik geloof er heilig in dat het mede aan mijn aanpak te danken is.
Ik hoorde het van de leerkrachten van m’n dochters, maar ook van mensen die in eenzelfde situatie zaten. Keer op keer vroegen mensen zich af hoe je een rouwproces het beste aanpakt. Eén juiste manier die voor iedereen werkt is er niet, maar ik kan wel handvatten bieden die ervoor zorgen dat je overeind blijft staan.
Begeleiding in rouwverwerking
En dat is precies wat ik als rouwcoach doe. Ik kan iemands rouw en verdriet niet wegnemen, maar kan wel een troostende schouder zijn en weer structuur in iemands leven aanbrengen. Want terwijl school, clubjes, werk en het sociale leven gewoon doorgaan, kun je tijdens een rouwproces op elk moment overvallen worden door emoties. Een beetje structuur in je leven geeft dan houvast.
Als rouwcoach helpt het me om terug te denken aan waar ik zelf behoefte had. Wat mij bijvoorbeeld staande hield tijdens het ziekteproces en het uiteindelijke overlijden van mijn man, was een groepsapp die ik aanmaakte met familie en vrienden. Tijdens zijn ziekte hield ik iedereen op de hoogte hoe het met hem ging, later gaf ik updates over mij en de kinderen.
Die groepsapp werkte twee kanten op: ik kon mijn gevoel van me afschrijven en mijn omgeving wist precies wat er speelde. Vrienden en familie wisten hierdoor wat we nodig hadden, op welke momenten ze hulp konden bieden en hoe ze dat het beste konden doen.
Die tip geef ik iedereen mee, want ook voor de omgeving is rouw lastig. Vrienden en familie kunnen wel honderd keer aanbieden om te helpen, maar het ook echt doen is lastig omdat ze niet weten waar je als rouwend persoon behoefte aan hebt.
Vaak willen mensen wel, maar weten ze niet hoe of zijn ze bang om iets verkeerds te zeggen. Zelf de controle houden helpt. Bovendien zorgt zo’n groepsapp ervoor dat je niet om hulp hóeft te vragen: het komt sneller vanzelf. En dat is precies wat je kunt gebruiken wanneer je rouwt om een dierbare.”