April 2025
Oke, daar gaan we,” denk ik
Wetende dat mijn niet zo’n standaard antwoord, op de vraag van net: “Bianca, wat doe jij eigenlijk?”
Nogal voor interne en externe reacties kan zorgen.
Wat vervolgens nog meer vragen oproept.
En net díe antwoorden voor nóg ongemakkelijkere stiltes zorgen (op een feestje n.b.)
“Ik heb een praktijk in rouw en (aanstaand) verlies”
“Oh”… stilte, waarschijnlijk zich afvragend wat hier een passend antwoord op is, nieuwsgierig genoeg om meer te willen weten, maar ook niet wilt dat het ongemakkelijk wordt.
Want rouw, verlies, verdriet we doen er liever niet aan mee
“Wat mooi, is dat niet zwaar, zoveel verdriet van andere mensen aanhoren?”
“Ik zou liegen als ik zeg dat het verdriet van mijn cliënten me niet raakt. Maar ik weet ook dat dit hun verdriet is en niet het mijne. En geloof het of niet, er wordt aan mijn keukentafel (mijn praktijk is echt ín huis) ook veel gelachen. Mijn cliënten zijn naast hun verdriet ook nog gewoon mensen!”
“Ja, dan snap ik het wel als je het zo zegt.
Dit hoor je niet vaak, mag ik vragen hoe je hiertoe gekomen bent?”
“Ja hoor, (“hopelijk kun je met het antwoord overweg,” denk ik nog)
Mijn man is in 2015 overleden aan de gevolgen van een hersentumor. Mijn kinderen waren toen vijf en zeven. Hij is vijf jaar ziek geweest”
“Ooooh, shit…sorry dat wist ik niet”
Ik zie dat het even ongemakkelijk is, vanuit hem/haar voor mij, waarschijnlijk bang om mij verdrietig te maken
“Maakt niet uit, dat kun je ook niet weten
En ondanks de situatie ging en gaat het goed met de meiden en mij”
Ik zie zichtbare geruststelling
“Knap, dat je nu vanuit je eigen situatie anderen kunt helpen, ik zou het niet kunnen!”
“Ach, ik vind het niet perse knap, iedereen heeft zijn talenten en zijn passie. Waarschijnlijk zal ik dat van jou niet kunnen, omdat ik juist daar het talent niet voor heb, of het helemaal niet leuk vind. Ik heb altijd graag met mensen gewerkt, voorheen stond ik voor de klas”
“Heb je daar een opleiding voor gedaan?”
“Toen ik studeerde voor leerkracht, heb ik een eindwerk geschreven over ‘Rouw en Verlies bij kinderen’, niet wetende dat wat ik daar leerde ooit bij mijn eigen kinderen moest gaan toepassen.
Nadat ik besloot om hier mijn werk van te gaan maken heb ik me suf gelezen, geluisterd, gekeken (en nog) rondom rouw en verlies. Ik heb verschillende cursussen en nascholingen gevolgd en hier werd steeds bevestigd dat mijn, toen nog onbewuste aanpak, een juiste aanpak was.
Dus ja ik werk vanuit eigen ervaring, maar je mag ook vertrouwen op voldoende kennis. En juist die combi, die zorgt ervoor dat cliënten zich eindelijk gehoord en begrepen voelen, omdat ik het zelf ook heb gevoeld.”
“Werk je alleen met kinderen?”
“Nee ik werk met, volwassenen, ondernemers, kinderen en jongeren, scholen, bedrijven en zorginstanties.
En geef ook trainingen, aan scholen, zorginstanties en bedrijven”
“Wauw, wat divers, ik ga je zeker volgen”
“Ik zeg toch dat mijn werk heel erg leuk is”
