April 2025
“Oeh, maar dit druist wel tegen háár principes in
Een dilemma waar ik zelf ook lang mee worstelde
Want ik doe het anders dan Paul, mijn overleden man
En al hélemaal anders dan mijn overleden moeder
Terwijl ik zó op haar lijk
Ik heb inderdaad dingen van haar gekregen;
Haar bruine ogen
Bruine haar
Haar gebit (godzijdank bestaan er beugels)
Gelaatstrekken
Haar smalheid
Zachtheid
Rust en geduld
Doorzettingsvermogen
Haar vechtlust
Opruimwoede
Lief
Haar LIEFDE, MIJN LEVEN
Maar ik heb ook dingen van haar gekregen waar ik niet blij mee ben;
Haar nederigheid
Arrogantie en bitterheid
Braaf en gehoorzaam
Rust en geduld
Haar ‘klein’ zijn als de situatie daar om vraagt
Stilzijn en zwijgen
Het goed willen doen
En daar ben ik soms wel BOOS om
Want ze had me een ander voorbeeld mogen geven
Ze had me mogen leren dat het oké is om nee te zeggen
Dat je niet altijd braaf hoeft te zijn om gezien te worden
Dat deze verantwoordelijkheid niet bij een kind ligt
Ze had me mogen leren dat er altijd van je gehouden wordt als je eigen en andere keuzes maakt
Ook als je fouten maakt
Of als je, je boze stem laat horen en grenzen stelt
Want soms beperkt me dit nog
Mijn kinderen verdienen een ander voorbeeld
Het voelt heerlijk om eigen keuzes te kunnen maken, maar tegelijkertijd ook beklemmend
Omdat ik weet dat Paul of mijn moeder andere keuzes zouden maken
De boosheid naar mijn moeder voelt niet gepast
Maar waarom dan? Het zou toch simpel moeten zijn:
Ze zijn dood!
Ze kunnen niks meer
Juist nu kan ik mijn eigen leven leven
Ik mag mijn eigen keuzes maken en dealen met de consequenties
Waarom voelt dit dan zó verradend?
Is het:
“Over de doden niets dan goeds?
Dit is niet netjes, zij zijn dood, zij kunnen zich niet verdedigen?”
Of is het:
“Wat als er toch meer bestaat tussen hemel en aarde?
Dan weten ze ook hoe ik over hen denk
Wat zou ze ervan vinden dat ik boos op haar ben?
Zij deed toch haar best
Ze deed liefdevol wat ze kon
Ze heeft toch ook heel veel wel goed gedaan?
Dan is het toch niet eerlijk dat ik haar verwijt dat ik iets anders nodig had?
Dan weten ze ook dat ik andere keuzes maak dan zij, keuzes die tegen hun principes indruisen
Misschien zijn zij dan ook wel BOOS OP MIJ???!!!!
Terwijl ik eigenlijk alleen maar wil dat ze trots op mij zijn en achter mijn keuzes staan, die ik maak vanuit liefde en beste kunnen.”
En dát is waarom dit zo MOEILIJK is
Bang om door andere keuzes, gevoelens en emoties, de verbinding met hen kwijt te raken, het enige beetje verbinding dat er nog is
Maar juist door toe te geven aan die emoties en verlangens, leef ik MIJN leven en niet dat van hen
Iets dat ik mezelf en hen verplicht ben
Waardoor zij ‘rustig’ dood kunnen zijn
Wat zouden ze trots zijn, dat ik, toch ook door hen, eigen keuzes maak!
Zij wisten niet beter, ik nu wel
Herken je jezelf in dit loyaliteits en verbindings conflict? Waardoor je je eigen leven tegenhoudt?
We kunnen altijd eens verkennen wat jou tegenhoudt
Kom maar gewoon op de koffie!
