April 2025
“Hoe lang duurt dit?!!!”
Op zoek naar een geruststellend antwoord hoor ik de wanhoop van mijn cliënt in haar stem
Ze komt al een tijdje bij mij voor ondersteuning in haar rouw bij het verlies van haar vader
Natuurlijk weet zij ook wel dat ik er geen tijd op kan plakken
Ook kan ik niet meegaan in de clichés: “Als eenmaal het eerste jaar voorbij is, dan heb je alle belangrijke dagen en seizoenen een keer gehad”
Want na het eerste jaar, komt gewoon het volgende jaar
Nog meer pijnlijk duidelijk dat hij er echt lijfelijk niet meer is en nooit meer gaat zijn
Waarbij hij steeds meer van haar zal moeten missen in het leven waarin zij wél doorgaat en mooie dingen mee zal maken
Ja echt die gaat ze weer meemaken!!!!
Waarna het verdriet haar ook weer zal overvallen, omdat ze dit zo graag met hem had willen delen
En beseft dat ze in tijd steeds meer van elkaar verwijderd raken
“Wat dan? Wanneer dan?!!!”
“Zoals ik al zei: “Hier is geen tijd op te plakken
En, misschien is dit niet helemaal wat je wilt horen, maar dit gaat nooit over
Je zult je hele leven lang, momenten van verdriet ervaren, waarbij je plotseling wordt overvallen door het gemis
Soms kun je het plaatsen door iets dat er aan vooraf ging, soms ook niet
Maar gelukkig is er wel perspectief
Deze diepe, kapotmakende, energievretende pijn, dat intense verdriet dat je nu zowat 24/7 voelt, waarbij je je geen raad meer weet, die wordt echt minder”
“Hoe dan? Hoe heb jij dat dan gedaan? Als jij het kan moet ik het toch ook kunnen?”
“Door er de tijd voor te nemen, een beetje geduld te hebben met jezelf en je pijn en verdriet niet zo te veroordelen
Jezelf niet zo te haasten
Het mag er echt zijn, je hebt je vader verloren, een van de meest belangrijke personen in je leven, daar mag je verdrietig om zijn
Door te praten en mensen deelgenoot te maken van je verdriet
Door te voelen en verdrietig, boos en jaloers te zijn
Door dingen te ondernemen
Door te genieten en overvallen te worden door het gemis”
Ze kijkt me aan en glimlacht:
“Ik ben eigenlijk blij om te horen dat ik deze momenten mijn hele leven lang zal blijven voelen, gelukkig, want ik wil hem niet moeten loslaten
Stiekem was ik bang dat je zou zeggen: “Er komt een dag dat het over is en je nooit meer aan hem zult denken”
Dat zou ik echt niet willen horen
Maar het stelt me wel gerust dat ik ooit van deze intense pijn af ben, want dat zou ik niet levenslang volhouden
Je hebt gelijk, deze pijn mag er zijn en juist door me hier niet meer tegen te verzetten zal de intense pijn het snelste afnemen, toch?”
Ik hoor de vraag naar bevestiging in haar stem
Ze wil het zó graag goed doen en toch zo snel mogelijk van deze pijn af, zo snel mogelijk weer alles normaal,
Ze moet toch íets doen?
Normaal, zoals vroeger, wordt dit niet meer
Er komt een nieuw normaal
Hét doen, is hier vooral voelen wanneer het zich aandient en niets doen
Maar ervaren, toelaten, het is er!
En wanneer het te eng is om het alleen te doen, doen we dit samen!
