26 september 2022
In je nieuwe klas, nieuwe school, nieuwe klasgenoten?
Yune moest een tijdlijn over haar leven maken voor een schoolopdracht, met voor haar belangrijke gebeurtenissen en daar presenteren.
Ze vroeg mij om hulp..
Ik zei: “Nou dat zijn er nogal wat.”
Ze begreep wat ik bedoelde en zei: “Dat ga ik echt niet opschrijven.”
“Waarom niet?”
Ze reageerde schouderophalend en een beetje verontwaardigd.
“Wat maakt dat je dit niet wil opschrijven?”
“Waarom moet dat dan?”
“Zodat ze je begrijpen, waarom je op bepaalde momenten zo reageert en je kunnen ondersteunen als dat nodig is.”
Ik denk dat ik wel weet waarom ze dit niet zou willen delen:
De klas is nieuw, ze weet nog niet of haar klasgenoten te vertrouwen zijn. Het is best een verhaal waarbij ze zich kwetsbaar moet opstellen, wat als ze moet huilen? Maar vooral ook: Je wil niet anders zijn dan anderen. Want haar verhaal is (gelukkig) nog steeds een uitzondering.
Nynthe heeft het vorig jaar in haar klas niet open en bloot verteld, omdat haar klas niet veilig voelde.
Echter kwam ze wel met goede raad voor haar jonge zus:
“Bij zo’n opdrachten, zoals Godsdienst, Nederlands, spreekbeurten;
Praat en schrijf over papa, dan hebben de leraren met je te doen en dan heb je sowieso een hoog punt.” 
Dat is wat Nynthe bedoelt met;
“Het heeft ook voordelen, dat papa er niet meer is.”
En ik laat ze.
Natuurlijk moet de opdracht wel aan de eisen voldoen.
Dit is dan het kleine cadeautje dat ze krijgen voor de grote ellende die ze in hun jonge leventje al hebben meegemaakt.
Maar de echte reden waarom ik ze laat:
Doordat ze dit opschrijven, nog eens moeten ‘doormaken’, ‘herbeleven’, zijn ze weer bezig met een stukje nieuwe verwerking en dat is alleen maar goed voor ze
Ik kan jou leren hoe je je kinderen bij dit oneerlijke proces eerlijk betrekt.
Daardoor zullen ook jouw kinderen later in staat zijn hierover te praten, schrijven en voelen, wanneer dit nodig is en uit te buiten wanneer het kan…
Neem gerust contact op.
Liefs Bianca
