3 oktober 2022
Ik weet het nog goed, toen bij Paul, mijn inmiddels overleden man, de diagnose hersentumor gesteld werd.
Ik was 29, net bevallen van onze tweede dochter…
Ik had helaas al behoorlijk wat negatieve levenservaring.
Maar dit was nieuw voor mij.
Het duizelde me aan emoties.
Ik kon niet huilen, maar was wel verdrietig
Ik was sprakeloos, maar had wel 1001 vragen;
𝙃𝙊𝙀? HOE gaan we dit doen? HOE ga í𝗸 dit doen? HOE met de kinderen?
Ik vond mijn leven sindsdien knap intens!
In al mijn functies moest ik mijn gezin draaiende houden,
want ondertussen draaide evengoed de gewone wereld ook nog door.
Tegelijkertijd was ik,
De vrouw van een zieke (terminale)/overleden partner,
Mantelzorger,
Alleenstaande Moeder van twee meisjes met een zieke/dode papa,
Schoondochter van schoonouders met een zieke/overleden zoon,
Juf, want werken moest ook gewoon nog.
En ook nog gewoon Bianca!
Ik moest er zijn!
Zeker voor mijn twee meisjes
Daar ging me niemand aan komen!
Maar ook voor Paul, hij was tenslotte degene die ziek was en wist dat hij zijn meisjes niet zou zien en opgroeien.
Maar…
Wie zorgt er voor jou?
En hoe zorg je voor jezelf?
Hoe houd je hier grip op?
Hoe houd je in godsnaam al die ballen in de lucht?
𝙃𝙚𝙧𝙠𝙚𝙣𝙗𝙖𝙖𝙧?
Neem gerust contact op, want als ervaringsdeskundige, coach en leerkracht uit het (speciaal) basisonderwijs met 20 jaar opgebouwde expertise,
geef ik je alle TOOLS en VAARDIGHEDEN die jij én je gezin nodig hebben om al deze uitdagingen te TACKELEN.
Want nadat jij met mij aan de slag bent gegaan:
Heb jij grip op deze situatieWeet je dat alle emoties er mogen zijnWeet je hoe je je kwetsbare kinderen, die je het liefst tegen alles in de wereld wilt beschermen, bij dit verdriet kunt/moet betrekken Krijgen jouw kinderen dankzij jou ook grip op de situatie Kun jij als (alleenstaande) ouder naast je verdriet alle ballen in de lucht houden
