1 juni 2023
Vandaag zouden we 25 jaar samen zijn.
Ik had toen gedacht dat ik dan nu een oude doos zou zijn, maar zo voel ik me niet en naar mijn idee zie ik er zo ook nog niet uit.
1 juni 1998
Ik weet het nog zo goed, nadat we een jaar om elkaar heen hadden gedraaid, was tweede Pinksterdag 1 juni 1998 eindelijk de bezegeling van onze verliefdheid met de eerste zoen. Waarna er nog vele volgden.
Met ook tegelijkertijd een hele hoop onzekerheden. Verliefd en buikpijn hadden we, want nu was het definitief en wat zou de buitenwereld er van zeggen, ik maakte immers al meer dan iemand anders, al deel uit van jullie gezin. Wat als dadelijk toch bleek dat het niet zou werken…
Die angsten bleken ongegrond…
We bleken een gouden duo te zijn…
Ontzettend jong nog, jij 18, ik 17
Samen werden we volwassen en beleefden we alle eerste keren. We gingen samenwonen op mijn appartement.
Jij was daar toen ik mijn grootste demonen uit mijn leven aankeek en volledig aanging.
Jij was daar toen ik immens last kreeg van mijn reuma en tot bijna niks meer in staat was.
We trouwden, we werden papa en mama.
En ik was daar toen jij de diagnose hersentumor kreeg en steeds meer achteruit ging.
Ik was daar toen jij het leven moest achterlaten en ik alleen met mijn meiden achterbleef…
Jij had er vertrouwen in dat ik dat ging kunnen.
Ik ook!
En je had gelijk.
Ik ook!
Wij kunnen dit, we praten nog iedere dag over je.
Ik houd de herinneringen aan jou levend. Ik vertel absoluut jouw goede kanten, maar ook jouw blunders.
Zoals die keer dat we op 1 juni, drie jaar samen waren, ik helemaal opgetut, thuis op jou aan het wachten was, tot je terugkwam van je werk om er samen nog een mooie avond van te maken en jij geen idee had waarom ik er bij zat alsof we iets bijzonders te vieren hadden. Sindsdien stond 1 juni met koeieletters in je agenda…
1 juni, wat er 25 hadden moeten zijn, zijn er maar 17 geworden.
Liefs Bianca
Rouw en Verliescoach
