17 december 2022
๐๐ฃ ๐๐๐๐ง๐๐๐ ๐๐ก๐ก๐ ๐๐๐ก๐ก๐๐ฃ ๐๐ฃ ๐๐ ๐ก๐ช๐๐๐ฉ ๐๐ค๐ช๐๐๐ฃ?!!
๐๐ฃ ๐๐๐ฃ ๐ค๐ค๐ ๐ฃ๐ค๐ ๐๐๐ฃ๐จ ๐๐๐ฉ ๐ก๐๐ซ๐๐ฃ ๐ฌ๐๐๐ง ๐ก๐๐ช๐ ๐๐๐๐ฃ ๐ซ๐๐ฃ๐๐๐ฃ?!!”
HET KAN! En ik ga je daarbij helpen!
Mijn hele leven leek wel een aaneenschakeling van verliezen. Het ene verlies wisselde zich af met het andere.
Het meest ‘bijzondere’ verlies in mijn leven, blijft na alle verliezen die ik al heb meegemaakt toch wel het verlies van mijn man Paul.
De eerste liefde van mijn leven, de papa van mijn meiden, Nynthe en Yune.
Toen mijn jongste dochter, Yune, 10 weken oud was, kreeg mijn man de diagnose hersentumor voor zijn vage klachten.
Als je zoiets te horen krijgt dan zakt echt de grond onder je voeten vandaan, je voelt 100.000 emoties en in je hoofd wisselen 1000 vragen elkaar af.
Maar laat ik je eerst een kijkje geven in mijn wereld van verlies.
Waarbij ik je laat zien dat rouw en verlies veel meer inhoudt dan het verliezen en missen van een dierbare.
Rouw raakt namelijk alles van wat je verloren hebt.
*Ik ben geboren in een gezin van geweld, mijn vader heeft een alcoholverslaving;
Doordat ik opgroeide in angst en geweld, leerde ik me heel snel aan te passen aan mijn omgeving.
De kans om als peuter te voldoen aan de behoefte en de drang om op ontdekkingstocht te gaan, grenzen op te zoeken en de wereld te verkennen kreeg ik hierdoor niet.
Al heel jong verloor ik mijn onschuldige, naรฏeve, fantasierijke kijk op de wereld, dat ieder kind van nature bezit, zoals ook het onschuldige, kinderlijk, grenzeloos vertrouwen in volwassenen.
*Daar kwam nog bij dat ik van mijn 3e tot mijn 6e Jeugdreuma had;
Al zou ik wel de wereld hebben mogen ontdekken als peuter/kleuter zijnde, dan floot mijn lijf me wel terug. Want lopen ging niet. Ik had veel pijn en kon niet vertrouwen op mijn lijf en haar kunnen.
Op die leeftijd is het nu juist zo belangrijk om je eigen ‘ikje’ te mogen ontdekken, vriendjes en vriendinnetjes te leren maken, samenspelen, je plek mogen innemen in het geheel.
Door de reuma werd die weg in ieder geval bemoeilijkt.
*Ik heb nooit echt kind mogen zijn, speels, ondeugend, nieuwsgierig en stout kunnen zijn.
*Toen ik 4 was zaten mijn ouders in een vechtscheiding en werd het contact met mijn vader verbroken;
Als kleuter was ik mijn gezin kwijt รฉn ik verloor een ouder.
We verhuisden naar een andere stad, waardoor ik mijn omgeving, school en klasgenootjes moest achterlaten. Bekende structuren vielen weg en moesten opnieuw opgebouwd worden, niets was nog voorspelbaar.
Niet wetende wat de toekomst zal brengen.
*Op mijn 10e kreeg mijn moeder Melanoomkanker;
Steeds nam ik een beetje afscheid van mijn moeder. Afscheid van de ouder die er eigenlijk nog is, maar wel steeds beperkter wordt.
Het gezin waarin ik leefde was niet meer stabiel. En ook nu is de toekomst onzeker, want ik wist niet hoe lang mijn moeder ziek zou zijn, hoe lang ik haar nog bij me zou hebben en in welke hoedanigheid.
Ik was een opgroeiende puber en de kans om te ontdekken wat de grenzen zijn binnen het gezin en de rest van de wereld werd me ontnomen. Ik werd veel sneller volwassen dan eigenlijk de bedoeling was.
*Ondertussen werd ik van mijn 6e tot mijn 15e mede opgevoed door mijn autoritaire stiefvader.
Zijn wil was wet. Met macht en manipulatie zorgde hij er voor dat ik luisterde en deed wat hij wilde;
Steeds meer verloor ik een stukje van mezelf, mijn identiteit, mijn eigen ik, omdat ik steeds binnen de pas moest lopen en niet buiten de lijntjes mocht kleuren.
Jezelf mogen zijn, jezelf mogen ontdekken en alle kalverliefdes en jeugdliefdes die daarbij horen, je als puber je mogen gaan afzetten tegen en loskomen van je ouders werd in dit gezin niet getolereerd.
Ik werd veel te snel volwassen en wist daarbij niet wie ik nu eigenlijk was, met in mijn achterhoofd altijd mijn zieke moeder en de angst en onzekerheid die daarbij komt kijken.
*Van mijn 13 tot mijn15e werd ik seksueel misbruikt door mijn stiefvader;
Ik was al een gedeelte van mijn identiteit kwijt en nu verloor ik รณรณk nog eens mijn onschuld en mijn vrouw zijnde.
Ik kon nรณรณit meer op mijn eigen tempo mijn seksualiteit ontdekken.
Maar ook het mogen en durven genieten van seks, werd me ontnomen.
Ik verloor het vertrouwen in volwassenen, in mannen, in mensen.
En ook nu werd ik veel sneller volwassen dan wenselijk is.
*Op mijn 15e overleed mijn moeder aan Melanoomkanker;
Ik verloor voor de tweede keer een ouder, dat nu gepaard ging met het verlies van onvoorwaardelijke moederliefde, op een leeftijd dat ik haar nog zo hard nodig had.
Middenin mijn puberteit.
Mijn gezin was niet meer wat het geweest is, het was incompleet.
Ik verloor ook een gedeelte van mijn toekomst, want: “Hoe nu verder, hoe ga ik dit zonder haar doen? Als ik slaag voor mijn eindexamen zal ze er niet bij zijn, als ik ga studeren, verliefd word, ga trouwen, moeder word zal ze er niet bij zijn…”
En dit alles onder toeziend oog van mijn autoritaire stiefvader. “Wat zou dat nu allemaal gaan inhouden, nu mijn moeder er niet meer is?”
*Vrij snel na het overlijden van mijn moeder werd ik uit huis geplaatst, in een internaat, vanwege de onveilige thuissituatie met mijn stiefvader;
Ik had net mijn moeder verloren en nu moest ik ook nog afscheid nemen van mijn vertrouwde omgeving.
Ik verloor opnieuw mijn gezin en verloor nogmaals een (stief)ouder.
En mijn toekomst was helemaal onduidelijk nu.
Dan mis je echt wel de warmte, geborgenheid en veiligheid van een gezin.
En van ‘rebelleren’ als puber, ontdekken en grenzen verkennen was geen sprake.
*In feite is mijn hele jeugd me ontnomen.
*Toen ik 23 was kreeg ik opnieuw Reuma, de ziekte van Still, ontstekingen in spieren en gewrichten;
Dit noemen ze Levend Verlies; ik kon niet meer bouwen en vertrouwen op mijn lijf, en ik moest alweer mijn toekomst anders gaan invullen, want dit was natuurlijk niet de toekomst die ik voor ogen had. Ik moest nu gaan leven binnen mijn grenzen en met beperkingen.
Ik kon niet meer fulltime werken, wegens mijn beperkte fysieke energie, waardoor ik dus ook verlies van betekenis en me van weinig toegevoegde waarde voelde, want ik was 25, nog geen kinderen en ik kon niet eens meer fulltime werken. En bij het organiseren van feestjes of iets dergelijks, was ik steeds degene die niet meesjouwde. Dat voelt niet fijn.
*Inmiddels was ik 29. Mijn leven eindelijk in een rustig, stabiel vaarwater.
Ik keek naar mijn jongste in het wippertje en mijn hart stroomde over van geluk; Ik had twee leuke, mooie dochters, ik was getrouwd met de liefde van mijn leven en had een zeer leuke baan als juf in het speciaal onderwijs.
Ik dacht: “Mijn leven is eindelijk goed zo, zo wil ik wel oud worden. En waarom ook niet, ik had mijn portie intussen toch wel gehad?”
Echter sloeg het noodlot opnieuw toe.
Paul kreeg, toen Yune 10 weken oud was, de diagnose hersentumor. Na een ziekbed van bijna vijf jaar en keihard vechten, vijf jaar leven met grandioze beperkingen voor het hele gezin, is hij daaraan overleden.
En verloor ik dus รณรณk nog de eerste liefde van mijn leven, mijn maatje en mijn beste vriend.
Mijn meiden verloren de allerbeste papa. Ze waren toen 5 en 7. Ik zelf was 34. En alweer was ik een stukje van mezelf en mijn toekomst kwijt. We waren al zo lang samen.
Ik was 17 toen we verkering kregen en vervolgens alle eerste keren samen beleefden; de eerste echte verkering, de eerste keer samenwonen, de eerste keer je echte eerste baan vieren, de eerste keer op vakantie, de eerste keer trouwen, de eerste keer papa en mama worden.
We zijn 17 jaar samen geweest. Dit was niet hoe we het ons hadden voorgesteld toen we verkering kregen en trouwden.
En nu moest ik het zonder hem doen!
Deze toekomst zonder hem opbouwen, de meiden zonder hem opvoeden, moeilijke keuzes maken en beslissingen nemen zonder hem, verjaardagen en feestdagen vieren zonder hem, het leven vieren zonder hem. Wie was ik zonder hem? Ik was volwassen geworden met hem.
Ik kan dus wel stellen dat ik EXPERT en ERVARINGSDESKUNDIGE geworden ben in het DRAGEN van en het OMGAAN met VERLIES en ROUW.
Natuurlijk zijn, in mijn geval, bepaalde verliezen, uiteindelijk beter voor me geweest;
Het is zeker goed geweest dat ik uit de situaties met geweld gehaald ben.
Opgroeien in angst en (seksueel)geweld is voor geen enkel kind goed en gezond. Niet voor de ontwikkeling van het (kinder)brein, niet voor de ontwikkeling tot uiteindelijk volwassene, en ook niet voor de volwassene in de toekomst.
Wat niet wegneemt dat het evengoed grote verliezen waren, of het nu beter is of niet, het blijft het verlies van een ouder.
Bij ieder verlies was ik op mezelf aangewezen, ik moest steeds opnieuw mezelf ontdekken, mezelf leren kennen en uitvinden wie ik in dit geheel nu eigenlijk was.
Ik ben dan ook nog elke dag dankbaar dat ik uit die situatie gehaald ben en me heb mogen laten omringen met mensen die wel te vertrouwen zijn, die wel veiligheid en geborgenheid bieden, die er gewoonweg voor je zijn, door er gewoon te zijn.
En ik heb mogen ervaren en leren wat echte liefde is.
Om te leren omgaan met en het dragen van het seksueel misbruik heb ik psychologische hulp gezocht. En gelukkig maar, want ik weet niet of we anders 17 jaar samen hadden kunnen zijn. Beetje bij beetje vond ik een stukje van mezelf terug, leerde ik mezelf kennen, kwam ik erachter wie ik was en wie ik ben. Dat ik er ook mag zijn! En dat liefde en intimiteit iets moois zijn, wat je mag koesteren en waar je van mag genieten.
Ik leerde dat bepaalde gedachten en gevoelens normaal zijn en niet iets is om je voor te schamen.
Zonder deze hulp was me dat niet gelukt!
En tรณch hebben al deze verliezen me ook wat opgeleverd;
Door aan mezelf te werken, met professionele hulp en de juiste mensen in mijn omgeving, Wรฉรฉt ik, VOEL ik,
Nu precies wie ik ben en wie ik wil zijn,
Wat ik belangrijk vind,
Wat ik nodig heb,
Met wat voor een soort mensen ik me wil omringen,
Wat voor een werk ik wil doen, welke opleiding daarbij hoort…
Durf ik mezelf te zijn!
Door in al deze situaties gezeten te hebben, ontwikkelde ik een soort van zesde zintuig.
Ik kan echt wel zeggen dat mijn intuรฏtie bijzonder goed ontwikkeld is. Een antenne die altijd aanstaat, die me helpt situaties in te schatten, hoe bepaalde situaties zullen gaan verlopen, me laat voelen of iets okรฉ is of niet, of zaken en personen bij me passen of niet.
Maar vooral ook laat voelen wat mijn gezin en ik op dit moment nodig hebben!
Ik zei al dat ik het verlies van mijn man Paul het meest bijzondere verlies vind. Een verlies dat heel heftig was, maar tegelijkertijd heel mooi. Omdat we het hebben kunnen doen, zoals wij het wilden doen.
Intuรฏtief voelde ik aan wat mijn gezin nodig had/heeft, wat mijn meiden nodig hadden/hebben. Dit zorgde ervoor dat wij dit rouwproces meteen zijn kunnen aangaan, tijdens het ziek zijn, voorafgaand aan het overlijden, tijdens het overlijden en na het overlijden.
Natuurlijk, ik was ook al 8 jaren leerkracht, toen Paul ziek werd, (inmiddels heb ik al 20 jaar ervaring), dus ik wist vanuit mijn rol als leerkracht wat kinderen in deze situatie nodig hebben; Liefde, nabijheid, openheid, eerlijkheid, structuur, veiligheid en geborgenheid.
Maar het weten en als je er zelf middenin zit ook doen, dat zijn toch wel twee verschillende dingen.
Want je moederhart schreeuwt dat je ze hier helemaal niet aan wil blootstellen en dat je ze tegen de grote boze buitenwereld zo lang mogelijk wilt beschermen.
Het is echt namelijk een wirwar van emoties waar je door heen en weer geslingerd wordt. Afwisselende gedachten die door je hoofd spelen, waar je je soms voor schaamt. En dan moet je ook nog alle ballen van school, werk en clubjes in je eentje in de lucht zien te houden.
Daarbij heb je verdriet, verdriet en zorgen om je partner, je ziet en voelt het verdriet van je partner.
Je ziet en voelt het verdriet van je kinderen, je vraagt je af of je het wel goed doet, je wilt dat de schade zoveel als mogelijk beperkt blijft.
En dan moet je ook nog dealen met je eigen verdriet.
Zie je dan maar eens staande te houden.
Maar mijn intuรฏtie รฉn mijn ervaringen en wijze lessen uit het verleden, met al mijn verliezen, stuurden mij daarbij.
Dat wat ik gemist had in mijn verliezen, kon ik mijn meiden nu wel geven.
Ik wist รฉn voelde dat ik open en eerlijk tegen de meiden moest zijn, hoe jong ze ook waren. Want juist dan zou ik ze beschermen. Ik zou hun veilige haven zijn waar ze alles aan kwijt konden, waar ze alles aan mochten vragen. En met veel liefde en geduld heb ik deze vragen beantwoord, ze boos laten zijn, ze verdrietig laten mogen zijn, zijn we samen verdrietig geweest en hebben we het gemis toegelaten. Toch heb ik evengoed ook op ze gemopperd als ze dingen deden die niet mochten, waar ik voorheen ook over gemopperd zou hebben. Zo blijf je die veilige en voorspelbare haven.
Ik voelde dat ik ze alles moest vertellen en ze overal bij moest betrekken OP HUN NIVEAU, dat ik ze mee moest nemen naar het ziekenhuis, hoe ziek papa ook was en dat ik ze uiteindelijk moest vertellen dat papa dood zou gaan, zelfs bij het voorbereiden van de uitvaart, ook daar mocht ik ze een rol in geven.
Ik voelde dat ik mijn omgeving, vrienden en familie ook bij dit geheel moest betrekken, want niet alleen ik ging mijn maatje verliezen, maar mijn schoonouders, (schoon)broers/zussen, vrienden, buren, collega’s ook.
Dit maakte het voor mij ook weer makkelijker om hulp te durven vragen, want iedereen was van de situatie op de hoogte, wist waar hij/zij aan toe was en wat ze konden verwachten.
We zijn inmiddels 7 jaar verder na het overlijden van Paul. Yune is 12, Nynthe 14.
En het ging toen en gaat nu, รฉcht goed met ons. Ik durf echt te zeggen dat dit komt door onze aanpak.
En dat gun ik iedereen die in zo’n situatie terecht komt ook. Maar dat is natuurlijk niet vanzelfsprekend.
Daarom heb ik op de verjaardag van Paul een zeer belangrijke knoop doorgehakt;
Ik stop na 20 jaar met mijn carriรจre als juf!
Want ik ga jรณu helpen en jou begeleiden om jezelf/en of je gezin staande te houden bij het (aanstaand) verlies van je partner en je daarbij alle tools en vaardigheden geven die mij toen zo hebben geholpen. Waardoor het leven weer leefbaar รฉn weer leuk wordt.
Want het leven is te leuk om het niet te leven.
Ik voel namelijk precies jouw pijn, jouw verdriet, je onzekerheid, jouw frustraties, je vragen waar je geen antwoord op krijgt, je eventuele opluchting, je gedachten waar je je misschien zelfs voor schaamt….Ik heb het namelijk zelf ook allemaal gevoeld en gedacht.
Schaam je maar niet en neem contact met mij op.
Ik ben er voor je!
Ik ben jouw uitreikende hand!
Je bent het waard!
Je hoeft alleen maar een berichtje of appje te sturen. Bellen mag ook.
Of op de website een formulier in te vullen.
En ik beloof je, ik bel, mail, app je zo snel mogelijk terug om samen vrijblijvend te kijken/voelen of ik voor jou van betekenis kan zijn.
En denk je nu: “Ik heb geen partner verloren aan de dood, maar ik herken me wel in je verlies.” En je voelt dat ik jou tรณch kan helpen?
Ook jij mag appen, bellen, mailen, dan kijken/voelen we samen of ik de juiste persoon voor jou ben.
info@biancakrolcoaching.be
+31 641216035
+32 473113659
Liefs Bianca Krol
#rouw#rouwenverlies#rouwcoach#rouwenverliesbegeleiding#rouwcoaching#verdriet#verliesenrouw#verlies#partner#liefde#liefdevoorjezelf#jebenthetwaard#gemis#trauma#traumaverwerking#ziek#leven#levendverlies#verliezen#begeleiding#persoonlijkebegeleiding#persoonlijk#dood#gemis#seksueelmisbruik#gezin#kind#scheiding#hulp#ouderschap
