Persoonlijke coaching

Het aller moeilijkst van afscheid nemen en rouwen is…

23 januari 2025

Als je me vraagt wat nu het aller moeilijkst van afscheid nemen en rouwen is, denk ik niet dat ik je daar een eenduidig antwoord op kan geven. Want er is zóveel wat moeilijk was/is:

  • Bij ons werd afscheid nemen en rouwen al in gang gezet toen Paul, mijn man, de papa van mijn meiden. de diagnose hersentumor kreeg. Alleen dat al, het horen van de diagnose was moeilijk. Niets kunnen zeggen en ondertussen denken: “Wat moet ik zeggen en voelen nu? Hoe zal dit met de kinderen gaan? Gaat hij dood? Hebben de kinderen straks geen papa meer? Hoe ziek gaat hij worden? Hoe lang gaat dit duren? We moeten het zijn ouders vertellen!!!”
  • Het was moeilijk om het de kinderen van nul en twee jaar op hun niveau te vertellen dat hun papa ziek is en niet meer beter wordt.
  • Het was moeilijk om het aan zijn ouders te vertellen.
  • Het was moeilijk om onze beste vrienden te bellen met dit vreselijke nieuws.
  • Het was moeilijk om Paul de dag na de diagnose naar het ziekenhuis te brengen met twee kleine kindjes op de achterbank. Om vervolgens daar te horen dat de situatie zeer kritiek is. Ik heb de hele dag gehuild, zoveel gehuild dat de dag erna mijn gezicht spierpijn had. Ik wist niet eens dat dat bestond.
  • Het was moeilijk om te wachten op het verlossende telefoontje van de dokter na een tien uur durende operatie.
  • Het was moeilijk om te eten, want ik had totaal geen honger meer.
  • Het was moeilijk om die moeder te blijven die ik me had voorgenomen om te zijn, nog voordat ik zwanger was. En nu? Zat ik daar vol met mijn eigen verdriet, vragen en onzekerheid, maar wilde ik het ook zo goed mogelijk doen voor de kinderen. Ik was tenslotte hun mama, hun rots in de branding, hun veilige haven. Maar hoe zou ik daar überhaupt een balans in kunnen vinden???? Dan deed ik hen toch tekort? Dan maar alles voor hen, als zij het maar goed hebben. Maar dan deed ik mezelf tekort…
  • Het was moeilijk om te wachten op de dood, de dood die vervolgens nog vijf jaar op zich liet wachten, maar wel steeds dreigend voelbaar aanwezig was. En vervolgens weer dealen met het schuldgevoel dat het te lang duurt. “Wil je hem liever kwijt dan?” Maar je wordt gek van die onzekerheid en de stress hem op een dag te vinden en dood of buiten bewustzijn aan te treffen is killing. Hem te zien lijden overigens ook.
  • Het was moeilijk om te leven met zíjn beperkingen, ons leven te moeten aanpassen aan zijn ziekte. En vervolgens weer dealen met het schuldgevoel dat je dit moeilijk en niet leuk vindt. “Want hij is wel ziek, niet jij hij kan er toch ook niks aan doen.
  • Het was moeilijk om de diagnose voor de tweede keer te ontvangen en na de operatie te horen dat het erger is dan men deed vermoeden.
  • Het was moeilijk om tussen de vier muren te leven, omdat spontane acties niet meer mogelijk waren. Het is fijn mensen te ontvangen, maar het is moeilijk om ze weer te zien vertrekken naar hun warme zorgeloze gezinnetje, Waardoor je toch weer alleen bent.
  • Het was moeilijk om hem achteruit te zien gaan, te zien vallen, spugen. En zijn verdriet te zien en voelen om ons en vooral zijn kleine meisjes te moeten gaan achterlaten.
  • Het was moeilijk om hem in Griekenland naar het ziekenhuis te laten gaan. Wetende dat dit wel eens het echte einde zou kunnen betekenen. Om dit vervolgens telefonisch aan zijn ouders te moeten meedelen.
  • Het was moeilijk om de kinderen eerlijk te vertellen dat papa nu echt heel ziek is en dood gaat.
  • Het was moeilijk om alleen in bed te liggen, terwijl je er zeventien jaar samen in lag.
  • Het was moeilijk om een uitvaart te regelen, die moet weergeven wat jij voelt. En staat voor wat hij waard was.
  • Het is moeilijk om de zorg en verantwoordelijkheid voor de kinderen alleen te dragen. Niet te kunnen sparren over de opvoeding. Momentjes van trots niet kunt delen. “Kon je maar zien hoe goed ze het doen.”
  • Het is moeilijk om het verdriet van de kinderen te zien en te voelen en niet op te kunnen lossen. Dat je ziet dat ze buikpijn hebben van hun verdriet. Dat ze boos zijn. Dat ze behoefte hebben aan mama, maar jij moet werken. Dat je je steeds moet afvragen of hun gedrag bij hun ontwikkeling hoort, een reactie op hun verlies is, of dat er iets anders is dat om aandacht vraagt.
  • Het is moeilijk om in je rouw gewoon te moeten werken. Voor een werkgever die niet kan meedenken in mogelijkheden en oplossingen voor jouw unieke situatie. Nee, over drie weken moet je gewoon om 8.00u voor de klas staan. Dat jouw kinderen van vijf en zeven nog niet zelf naar school kunnen dat is niet het probleem van de school waar je werkt.
  • Het is moeilijk om verjaardagen en kinderfeestjes in je eentje te moeten regelen.
  • Het is moeilijk om dezelfde uitgaven te hebben met minder inkomen.
  • Het is moeilijk om de doodsaaie avonden in je eentje door te brengen zonder volwassen aanspraak. Ook al komen je vriendinnen eens per week, de leegte wordt niet gevuld, ze gaan ook weer naar huis.
  • Het is moeilijk als je een groot deel van zijn spullen opruimt, alsof je hem en zijn bestaan uitwist. “Is hij niet belangrijk genoeg om zijn spullen te bewaren en alles te laten staan zoals het was? Ben je dan zo blij dat je alles kunt veranderen?”
  • Het is moeilijk grote aankopen te doen, zonder met hem te overleggen. Want dat deden jullie voorheen altijd samen.
  • Het is moeilijk om de dag door te komen met een beperkte hoeveelheid energie, moe van alle verdriet, het gemis, het geregel, het er gewoon zijn…Het gehaaste gevoel van een dag waarop van alles moet en je anders achter de feiten aanloopt. “Kon je maar iets aan hem uit handen geven.”
  • Het is moeilijk verdrietig te zijn om iets dat nooit meer overgaat, of opgelost kan worden. Het is echt voorbij, er komen geen nieuwe herinneringen meer bij, nooit meer samen naar de markt, nooit meer samen naar een cabaretier, nooit meer zijn arm om je schouder, nooit meer die stevige knuffel, nooit meer samen naar de carnavalsoptocht, nooit meer van zijn kookkunsten genieten, nooit meer….nooit meer!
  • Het is moeilijk te dealen met schuldgevoelens dat je blij en opgelucht bent dat het wachten op de dood eindelijk voorbij is. “Mis je hem dan niet, hield je niet genoeg van hem dan?”
  • Het is moeilijk te dealen met het schuldgevoel dat je een andere man leuk vindt en ook het bed mee deelt. “Ruil je hem dan zo makkelijk in, ben je hem al vergeten, hield je niet genoeg van hem, betekende hij dan echt zo weinig voor je, het is wel de vader van je kinderen, zou hij het wel goed vinden, kun je echt nog een keer zoveel van iemand houden, wat als hij ook ziek wordt, wat als je hem ook verliest?”
  • Het is moeilijk jezelf opnieuw te moeten uitvinden, wie je nu eigenlijk bent zonder hem. En dat je moet constateren dat je veranderd bent en daar eigenlijk best tevreden mee bent. “Heb ik het dan echt nodig dat hij eerst doodgaat voordat ik de vrouw wordt die ik wil zijn?”
  • Het is moeilijk dingen te ondernemen die je met hem nooit gedaan zou hebben en daarvan geniet.
  • Het is moeilijk te constateren dat je weer van het leven geniet. “Mag dat wel, nu al?”
  • Te dealen met de schuldgevoelens en gedachten of je wel genoeg voor hem gedaan en betekend hebt, zoals hij dat ook voor jou deed. “Ik had toen best wat meer kunnen doen, niet zo lelijk moeten doen, er meer voor hem kunnen zijn.”
  • Het is moeilijk om jullie huis met alle herinneringen te verkopen. “Is het dan zo makkelijk om alles achter te laten, betekent het dan niks voor jou?
  • Het is moeilijk om mensen die je niet kent, maar wel deel uit gaan maken van je leven,, denk aan je nieuwe werkgever, te vertellen dat je rouwt, verdrietig bent, weduwe bent, je man dood is.
  • Het is moeilijk om te zien dat je kinderen levenslang rouwen om het verlies van hun papa. Je had ze zo graag een onbezorgde jeugd gegund.
  • En zo kan ik nog wel even doorgaan…

Maar het aller moeilijkst vind ik toch de rouw op zich; Dealen met alle bovenstaande, gekmakende gedachten en gevoelens. Dat is rouw! Waarbij schuldgevoel en eenzaamheid het moeilijkst te verdragen zijn.

Uiteindelijk is het me gelukt om door die rouw te gaan en die diepe pijn te voelen. Die gekmakende gedachten er gewoon te laten zijn. Het betekent immers niet automatisch dat ze waar zijn. Maar dat vraagt geduld, en openheid naar jezelf. En een begripvolle omgeving die je hier geduldig doorheen loodst, die je inzichten geeft en daar waar nodig gedachten ombuigt.

Vaak is het al fijn om te weten dat dit rouw is. Dat alle bovenstaande gedachten, gedragingen normale reacties zijn op het verlies van iemand die je dierbaar is. Iemand waar je zo van houdt. Daarom doet dit ook zo’n pijn!

En helpt het als je je eigen verhaal, je verdriet, je vragen, gedachten, schuldgevoelens tegen iemand kunt vertellen. Iemand die echt luistert, ook na lange tijd nog. Maar soms loop je ook in je omgeving tegen onbegrip op. Tegen muren op. Of wil je je omgeving daar niet mee lastigvallen. Dan kan het helpen om met een deskundige te praten. Die je tevens ook kennis en inzicht in je rouw kan geven. Waardoor je begrip gaat krijgen voor je rouw en met mildheid naar jezelf en je verdriet durft kijken.

Wil jij aan de slag met je rouw? Waardoor je gevoel weer ruimte krijgt in hoofd en lijf? Plan dan een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek in via info@biancakrolcoahing.be

Liefs Bianca

Wat is het aller moeilijkst aan rouw?

Delen:

Lees Meer:

Kon ik maar toveren

11 juli 2024 “Bianca, heb je niet iets dat ik kan doen?” “Hoe bedoel je?” “Ja gewoon, tips of een trucje dat ik kan toepassen

Stuur me een berichtje