9 februari 2023
Weet je nog vorige week de post van “Que Sera Sera?” Ik kreeg daar enorm veel positieve reacties op. Dat het inderdaad zo is, dat je niet nu al kunt anticiperen op je gevoel van straks, dat we niet anders kunnen dan het leven te nemen zoals het komt, dat je met je rouw niet anders kunt dan het te nemen zoals het komt en dat dit op verschillende momenten op een dag ook verschillend kan voelen, dat het een dankbaar bericht was dat op een gewenst moment binnenkwam en nog meer
Vandaag heb ik een bericht dat een beetje haaks staat op de Que Sera Sera. En wel FUCK CARPE DIEM
“Carpe Diem, Pluk de dag, het leven is te kort en zal zomaar ineens afgelopen kunnen zijn.” Een veel gehoorde uitspraak bij mensen die een diagnose gesteld krijgen, waarbij het uitzicht op genezing niet heel groot is. Bij mensen die pas iemand verloren hebben of juist tegen deze mensen gezegd wordt als troostende woorden.
Ik heb me in die uitspraak nooit kunnen vinden. Ja het leven is te kort, ja er zijn meerdere mooie momenten op een dag om van te genieten, maar om nu te zeggen dat ik nu vooral geniet van kleine dingen, dat ik alleen nog maar leuke dingen doe en dat ik me niet meer druk maak om onbenulligheden…
Als je in een gezin leeft waar een partner ziek of overleden is, dan sta je er zo goed als alleen voor. En dan moet er evengoed gewerkt worden, een huishouden gerund worden, kinderen naar school en clubjes gebracht worden, beslissingen genomen en knopen doorgehakt worden. En dan komt het verdriet en onmacht dat je partner heeft, het verdriet dat de kinderen hebben, de zorg om en voor je partner, de zorg om en voor je kinderen Γ©n je eigen verdriet, met de onzekerheid van de toekomst er nog bij.
Als je dan thuiskomt van je werk, dan staat er nog een complete werkdag op je te wachten. Dan pluk je niet zomaar even de dag. Dan denk je eerder “FUCK CARPE DIEM.” Want jij wil ook wel eens een onbezorgde dag, er eens spontaan op uit, doen wat andere leeftijdgenoten doen…
In het begin, toen Paul pas ziek was, voelde ik me daar schuldig over, want ik voelde de Carpe Diem niet.
“We moesten er toch ondanks alles iets moois, van maken, herinneringen maken, zoveel mogelijk momenten samen delen?” Dat deden we ook! Maar heel eerlijk, ik vond dit Carpe-Diem-Life fucking zwaar.
Voor de buitenwereld leek het of we het ondanks alles goed voor elkaar hadden. Dat was ook wel zo; We verschenen op feestjes, met een altijd goedlachse Paul, deden dingen die andere gezinnen ook deden.
Maar om dat te verwezenlijken, ging daar een hele planning aan vooraf. Een planning die er voor zorgde dat ons leven toch leuk en leefbaar was, maar een tewerkstelling die de buitenwereld niet ziet. Pas toen we een weekend met onze beste vrienden naar Zeeland gingen, werd voor hen pas echt duidelijk, hoe beperkt en zwaar ons leven was. Daar schrokken ze wel van! Terwijl we met hen toch echt al heel wat uren samen hadden doorgebracht. Maar nu pas maakten ze het van heel dichtbij mee. Want hoe goedbedoeld ook, degenen waar wij ontzettend veel steun aan hadden/hebben, gingen toch altijd weer naar huis, naar hun eigen, iets minder bezorgde leven. Niemand zag altijd alles. Dat ging natuurlijk ook niet, misschien wilden we dat ook niet, want we wilden juist veel in eigen hand houden. Maar dat maakte wel dat ik dacht “Fuck Carpe Diem!”
En weet je, dat mag!
Toch kreeg/krijg ik complimenten dat ik ondanks alles altijd zo positief in het leven sta en dat komt denk ik door mijn levensmotto: “ππͺπ πππ§π πππ§π” Ik zie wel hoe het leven loopt en dient zich iets onverwachts aan, dan zullen we ook daar wel weer mee dealen. Ik ben niet (meer) zo makkelijk uit het veld te slaan.
Denk jij ook: “ππͺππ πΎππ§π₯π πΏπππ’, geef mij maar ππͺπ πππ§π πππ§π, maar ik heb geen idee waar te beginnen?” Ik kan jou helpen en ik gun jou dat zo, ik gun het jou dat jij dit jezelf en je gezin gunt.
Ik weet hoe namelijk moeilijk is om met alle gevoelens die je hebt, dit zware leven met je zieke of overleden partner in je eentje te draaien, met alle verantwoordelijkheden die daar bij komen kijken. Maar het is me wel gelukt! Zoals ik zei, door die strakke planning, door die structuur in de dag aan te brengen, was ondanks dat het heel zwaar was, ook een hele hoop wel mogelijk, was het leven wel leefbaar, hebben wij een hoop mooie herinneringen kunnen maken. Zowel tijdens het ziekteproces, als na het overlijden.
En dat wil ik best met je delen.
Stuur me een berichtje, mailtje, appje
info@biancakrolcoaching.be
+32 47 31 13 65 9/+31 6 41 21 60 35
of maak meteen een afspraak in mijn agenda.
https://calendly.com/d/yjf-9np-9d7/60-minuten-kennismakings-of-begeleidingsgesprek-clone
De eerste stap heb jij gezet, de rest tackelen we samen.
Liefs Bianca
#traumacoachingtools#ziekeouder#ziekepapa#traumacoaches#alleenstaandeouder#omgaanmetverlies#verdriet#moederschap#vaderschap#coach#coaching#coachinglife#coachlife#rouw#rouwverwerking#rouwcoach#rouwen#rouwenverlies#dood#alleenstaandemoeder#coachen#ervaringsdeskundige#kracht #verliesenrouwverwerking #rouwenverliesverwerking #rouwbegeleiding #verliesbegeleiding #ouderschap #ouderschapscoaching #weduwouders #rouwcoaching #kind #kinderen #jongekind
